Smoleńsk, 10.04.2010

Pożegnanie Bożeny Łojek

Znałam Bożenę Łojek od ponad 20 lat. Ostatnio widziałyśmy się 5 marca 2010 roku, na promocji książki Andrzeja Kunerta „Katyń. Ocalona pamięć”. Jak zwykle serdeczna i pełna energii. Był to również dzień otwarcia wystawy katyńskiej w siedzibie burmistrza dzielnicy Targówek.
Na wystawie oprócz plansz były szklane witryny, a w nich materiały o Ojcu Jej męża Leopoldzie Łojku, lekarzu zamordowanym w Katyniu: zdjęcia, legitymacje, świadectwa, dyplomy. Bożena wypełniała testament swego przedwcześnie zmarłego męża, Jerzego Łojka.
Pamiętam pierwszą wystawę przez Nią organizowaną – „Nie tylko Katyń” w 1990 r., w dolnym kościele Św. Krzyża. Wtedy Ją poznałam, bo przyniosłam fotografie mojego Ojca, zamordowanego w 1940 r. w Charkowie. To ona była współzałożycielką już w 1988 r. i pierwszą wiceprzewodniczącą Warszawskiej Rodziny Katyńskiej, której do tej pory siedzibą jest piwnica na ul. Powązkowskiej 14. Była również w latach 1989-93 przewodniczącą Federacji Rodzin Katyńskich, potem pełniła funkcje sekretarza, a wreszcie prezesa zarządu Polskiej Fundacji Katyńskiej. To ona organizowała doroczne historyczne Sesje Katyńskie na zamku Królewskim w Warszawie. Najbliższą miała zaplanowaną na 17 kwietnia 2010 r. Sesja odbyła się 23 kwietnia – Bożena wszystko przygotowała – ale już bez Jej udziału.
Wiem, że była absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, a w 1972 r. uzyskała doktorat z zakresu historii teatru i baletu. Ostatnie 22 lata poświęciła sprawie ujawniania i zachowywania prawdy o Katyniu. Jej artykuły, wywiady w telewizji, radiu i prasie poświęcone były Zbrodni Katyńskiej. Była czynną uczestniczką spotkań z „Memoriałem”.
Służyła sprawie prawdy o Katyniu odważnie i niezłomnie, do końca. Zginęła w katastrofie samolotu pod Smoleńskiem, 10 kwietnia 2010 r.
Szła przesz życie jak po klindze noża z wiersza mojej koleżanki, Ewy Rudzkiej, i ta klinga często ją raniła.

A my idziemy przez życie jak po klindze noża,
tak cienkiej, że ledwie zmieści się stopa.
A my idziemy przez życie po nitce pajęczej
tak wiotkiej, że zdmuchnie ja najlżejszy wiatru podmuch

Znałyśmy się z Kasią prawie 20 lat. Pierwsze zdjęcie Kasi zrobiłam, gdy przybijała „gwoździe” do naszego sztandaru w 1992 r. na uroczystości jego inauguracji, następne gdy stała w poczcie sztandarowym na cmentarzu w Charkowie w grudniu 1998 r. Potem jeszcze wielokrotnie wkładała beret z orzełkiem, szarfę i białe rękawiczki. W dniu Jej pogrzebu ten sztandar naszej Rodziny Katyńskiej ją pożegnał.
Wiem, że Kasia była związana z harcerstwem niejako od urodzenia. Była córką Tomasza Piskorskiego, porucznika kawalerii i przedwojennego naczelnika Związku Harcerstwa Polskiego, zamordowanego przez NKWD w 1940 r. w Charkowie. Była rzeźbiarką, emerytowaną nauczycielką liceum plastycznego w Warszawie. W naszej warszawskiej Rodzinie Katyńskiej była od jej powstania, czyli od 1988 r. i od zawsze była członkinią zarządu.
To ona przygotowywała dekorację naszego ołtarza na uroczystości Bożego Ciała, przez lata projektowała i wykonywała plakaty w gablotce Rodziny Katyńskiej na Cmentarzu Powązkowskim. Była autorką medalu dla Ojca Świętego Jana Pawła II i medalu przyznawanego w dniu Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej przez Polską Fundację Katyńską.
Pogodna, życzliwa ludziom. Taką Ją zapamiętamy i bardzo będzie nam Jej brakowało w naszym Stowarzyszeniu Rodzina Katyńska w Warszawie.
Odeszła ginąc z Bożeną Łojek, z którą była zaprzyjaźniona, w katastrofie samolotu pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 r.
Odeszła Nasza Druhna pełniąc swą ostatnią wartę i z wielkim smutkiem Ją pożegnaliśmy.


Maria Agnieszka Siwecka, sekretarz Stowarzyszenia Rodzina Katyńska w Warszawie

Wspomnienie o ks. infułacie Zdzisławie Królu

Miałem zaszczyt być parafianinem księdza Zdzisława Króla, gdy przez 14 lat (1992-2006) był proboszczem parafii Wszystkich Świętych w kościele przy pl. Grzybowskim. Ale do tej parafii trafił ks. Król z parafii św. Karola Boromeusza na Powązkach, która już wcześniej - dzięki ks. Stefanowi Niedzielakowi - stała się ośrodkiem pamięci o Pomordowanych na Wschodzie. Jak pisał zmarły w katastrofie smoleńskiej Tadeusz Lutoborski (wieloletni prezes Rodziny Katyńskiej w Warszawie):

„Po zamordowaniu ks. Stefana Niedzielaka (20.01.1989 roku) nowy proboszcz parafii ks. kanclerz Zdzisław Król podtrzymał w pełni zobowiązania swego poprzednika i z dużą życzliwością i troską pomagał w działaniach Rodziny. Stał się jej opiekunem i kapelanem. [...] 28 kwietnia 1991 roku poświęcony został, wybudowany przez Warszawską Rodzinę Katyńską i jej kapelana ks. Zdzisława Króla, Relikwiarz Katyński - z czaszką wydobytą w czasie ekshumacji niemieckiej w 1943 roku w Katyniu - w ścianie Sanktuarium Poległym na Wschodzie w kościele św. Karola Boromeusza”.

W pamięci wiernych parafii Wszystkich Świętych ks. Król zapisał się jako człowiek bardzo bezpośredni w kontaktach z lokalną społecznością, kapłan o dużym poczuciu humoru, dobry gospodarz, inicjator przedsięwzięć podkreślających Jego patriotyczną postawę. Celebrował comiesięczne msze święte za Ojczyznę, w których uczestniczył poczet sztandarowy Rodziny Katyńskiej w Warszawie. Pamiętam zorganizowany w tym kościele bardzo polski wieczór artystyczny z udziałem zaproszonego przez ks. Króla Janusza Zakrzeńskiego (też ofiarę katastrofy w Smoleńsku).
Ks. Zdzisław Król miał rzadko spotykany dar przejrzystego przekazywania wiernym swych przemyśleń dotyczących najtrudniejszych spraw. W sposób bardzo konkretny trafiał, rzec można, w samo sedno zagadnienia. Jego homilie to nie był zlepek ogólników, które można usłyszeć wszędzie - w każdym Jego wystąpieniu czuło się osobiste zaangażowanie i głębokie przeżywanie przedstawianych problemów.
Zapisał się w parafii Wszystkich Świętych także realizacją poważnych inwestycji – na pierwszym miejscu wymienić można organy. Remont schodów świątyni, winda ułatwiająca niepełnosprawnym wiernym dostanie się do kościoła, rozpoczęcie budowy domu parafialnego – to kolejne dzieła księdza infułata.

Po przejściu na emeryturę w 2006 roku ks. Zdzisław Król pozostał w parafii Wszystkich Świętych jako rezydent. Nadal odprawiał msze św. Jego wspaniałych homilii zawsze będzie nam brakowało.

Janusz Krasicki